Vanavond hebben we met elkaar gebeden en de onderlingen zorgen gedeeld, alsook onze dank uitgesproken voor de zegeningen van de Heer. De vorige keer hebben we het gehad over bidden met een gelofte, dat we daar zo weinig vertrouwd mee zijn. We hebben ons toen afgevraagd: Is dit de angst voor het niet nakomen van onze geloftes?
We vergeten ze snel en laten een schuld in de hemel openstaan. In antwoord daarop lazen we vandaag uit Richteren 11 hoe Jefta God beloofte dat het eerste wat zijn woning verliet, als hij de overwinning behaalde, hij aan God zou brandofferen. Hij won. Het eerste wat hem ontmoeten was zijn vrolijke meisie die al huppelend uit de de voordeur hem tegemoed kwam om haar papa welkom te heten. Zijn enige kind… Jefta was ontroostbaar en gefrustreerd vanwege zijn belofte. Echter zijn dochter zelf nam het positief op. Haar leven wijden zij aan God in afzondering. Zij werd een plaats waar men wijsheid vond. Maar ze was ook pragmatisch. Ze ging niet fatalisch om met de gelofte van haar vader, maar onderneemt ook actie door met haar vriendinnen 2 maanden er op uit te trekken, alvorens zij zich afzonderd. Zo moeten wij ook vertrouwen als wij God een gelofte hebben gedaan, we deze altijd nakomen, vertrouwende dat de vervulling er van zal worden voorzien.
Geef een reactie