Gezien de heerlijke rust die hier heerst en het heerlijke klimaat van hoge temperatuur aan het water, hebben we besloten vandaag niet op te breken. We staan op een relatief rustige plek, midden in de natuur, maar ook een kruispunt van wandelaars. Hoewel de meeste gesprekjes beperken tot het mooie weer, hebben we ook kort getuigenis mogen geven van het reddende werk van Christus aan voorbij spelende ouderen, die achter hun voetbal aangingen met hun hockeystick. Zij wilde weten waarin Jezus genezing geeft/heeft geschonken. Midden in de natuur zijn we getuigen van het leven en mogen getuigen van het Leven.
Maar in deze zelfde avond kwamen we ook dicht bij de dood te staan. In deze week zouden wij nog een vrouw ontmoeten, maar haar tijd is helaas al gekomen en verblijft stervende in het hospice. Redelijkshalve kunnen we haar niet tijdig meer bezoeken. In het bijzijn van haar vrienden hebben we vanavond met haar de woorden gelezen die onze Heere Jezus Christus heeft gesproken in Johannes 14-17 toen Hij afscheid nam van Zijn leerlingen. Woorden van enorme troost. Niet alleen omdat Hij is heengegaan om een plaats te bereiden, maar ook dat Zijn bekommernissen leven en dood overstrekken. Hij kent onze werken en onze zwakheden. Hij kent het getuigenis welke wij mogen geven, maar kent ook onze twijfel. Maar in dat alles is Hij onze enige zekerheid. Niemand zal Zijn kinderen van Hem roven, die Hij van God onze Vader gekregen heeft. Ondanks onze gebreken en afdwalingen, mogen Zijn kinderen weten, Zijn eigendom te zijn. Een uur later is zij in vrede de Doodsjordaan overgestoken en hebben de engelen haar in Zijn schoot gedragen
Geef een reactie